والدین

تحسین کلامی، وعده‌ ی تهیه‌ ی وسیله‌ ی مورد نیاز فرزند و… به‌ عنوان شیوه ‌های مرسوم تشویق از سوی والدین استفاده می‌ شود و برای تصحیح رفتارهای نامناسب فرزندان از نصحیت‌ کردن و روش‌ های تنبیهی مانند سرزنش، با صدای بلند ملامت ‌کردن، ناسزا گفتن، تنبیه جسمی و… استفاده می ‌کنند.
در واقع در به کارگیری تشویق و تنبیه، ما معمولا از روش ‌های تقلیدی و تکراری که از والدین خود یاد گرفته‌ ایم یا در اطرافیان خود دیده ‌ایم استفاده می  ‌کنیم حال آن‌ که تنبیه و تشویق اگر می‌ خواهیم اثر بخش باشد، ضرورت دارد تا مطابق اصول آن انجام شود. تقریباً هر کسی در روز نوعی تشویق یا تنبیه را مستقیم یا غیر مستقیم ، ارادی یا غیر ارادی بر دیگران و یا کسی بر او روا می دارد . امّا احتمالاً کمتر از ماهیت تشویق و تنبیه و نتایج و عواقب واقعی آن اطلاع دارد .
نادیده گرفتن اصول این دو شیوه‌ی تربیتی، باعث می‌شود والدین در موارد بسیاری سرخورده و ناامید شوند. آن‌ها اغلب شکایت می‌کنند که اولادای این دوره و زمانه فرق کرده‌اند؛ اما فراموش می‌کنند این والدین استند که باید شیوه‌های رفتار صحیح با فرزندان را بیاموزند و در واقع آن زمان که بدانند چگونه مناسب با فرزندان، مقتدرانه تعامل داشته باشند، تلاش‌های‌شان به نتیجه خواهد رسید.